Op 28 augustus 1998 verwierf de Stichting Nationaal kunstbezit voor ruim tachtig miljoen gulden dit laatste onvoltooide schilderij van Mondriaan. Mijn grootste bezwaar tegen de aankoop van dit kunstwerk door de Nederlandse staat, was dat het geld verdween in de zakken van een particulier (dhr S. Newhouse, die het in zijn woning in New York had hangen), terwijl men met een dergelijk bedrag ook levende Nederlandse kunstenaars had kunnen stimuleren. Beter was het gebaar van de staat naar mij: Het Fonds voor de Scheppende Toonkunst verleende mij een compositie opdracht tot het schrijven van deze compositie voor het Rotterdam Jazz Project. Echter het beschikbare budget bedroeg slechts 0,005% van het bedrag dat voor de Victory Boogie Woogie was betaald.
Deze harmonieën zijn
de basis voor de eerste solo. De accoorden blijven liggen tot een
cue van de dirigent, waarna vijf saxen een melodisch en meerstemmig motief
spelen, dat de accoordwisseling aangeeft. Er zijn in totaal acht van deze
melodische fragmenten, iedere keer een andere melodie, die iedere keer
de indicatie tot accoordwisseling geven. De bas speelt, gedubbeld door
de gitaar, een ostinato motief, dat tijdens de melodie van hoogte veranderd:
Het koper (brass) speelt het
twaalfde uur, en de andere secties spelen twaalftoons reeksen, gebaseerd
op het negende uur. Het deel is geschreven in up tempo swing. Doordat
een sectie, geleid door de eerste alt, opent in kwartnoten is de beweging
eerst in half tempo, en pas later als de sopraan en klarinet binnenkomen
met achtste noten begint de up tempo beweging. De motieven komen op cue
en worden in de solo's op cue's ook weer gebruikt als backgrounds.
Dit motief word gespeeld door
drie tenorsaxen, met daaronder een baritonsax en de bas, die de grondtonen
spelen:
Al in het tweede deel wordt
op cue, in een ander tempo, dit boogie woogie motief gespeeld. Er onstaat
een enigszins chaotische situatie, waarbij twee tempo's door elkaar lopen,
en een soort gevecht plaats vindt tussen de ritmesectie en de saxen. Het
gevecht wordt uiteindelijk gewonnen door de saxen, die de boogie woogie
inzetten. De vorm is twaalf maten en is afgeleid van de blues-vorm, die
meestal de basis is voor de boogie woogie.
Naarmate het
einde einde van het stuk nadert, verandert de boogie woogie steeds meer
in chaos, alsof er geen einde aan het stuk zit en de musici verstrikt raken
in het zoeken naar een slotaccoord. Uit deze chaos blijft dan ineens,
op cue, het hoekige boogie woogie motief over.
